Praca dyplomowa Estery - fragmenty

Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
Praca dyplomowa napisana pod kierunkiem naukowym dr hab. Mariusza Klimka, prof. AM
Gdańsk 2022
Wydział Dyrygentury Chóralnej, Muzyki Kościelnej, Edukacji Artystycznej, Rytmiki i Jazzu
Kierunek: Jazz i muzyka estradowa
Specjalność: Wokalistyka jazzowa
Estera Drzymkowska
nr albumu: 6635

Poniżej kawałek pacy dyplomowej Estery Drzymkowskiej pt „Analiza rozrywkowej muzyki chrześcijańskiej na podstawie własnych doświadczeń oraz twórczości wybranych artystów” (gratuluję najwyższej oceny). W pracy czytamy o istocie i korzeniach muzyki gospel, o jej historii biblijnej i pozabiblijnej, o muzykach amerykańskich i osobistych doświadczeniach Autorki. 50 stron książki to także analiza pieśni spirituals, opis współczesnej sceny CCM oraz wywiad z byłym zakonnikiem. Sam nie wiem czemu 😉 ale wybrałem m.in. rozdział zatytułowany: „Twórczość i doświadczenia wybranych artystów - Neal Morse”:

***

Neal Morse to amerykański piosenkarz i kompozytor progresywnego rocka, znany przede wszystkim z występów z grupą Spock’s Beard, której jest założycielem oraz z kolaboracji z wieloma muzykami i grupami. Jednak od 2002 roku jego kariera diametralnie zmieniła wcześniej obrany kierunek, skupiając się na albumach solowych o tematyce Boga, wiary w Jezusa Chrystusa i nawrócenia. Artysta doznał w pewnym momencie swojego życia wielkiej przemiany, która wpłynęła na jego ówczesną twórczość i nakreśliła jego muzyczną ścieżkę, z której nie zszedł aż do dziś. Urodzony w 1960 roku na przedmieściach Los Angeles, Morse od najmłodszych lat fascynował się muzyką, która przenikała jego życie, wychowując się przy melodiach takich zespołów jak The Beatles, The Beach Boys czy Simon and Garfunkel. Jego ojciec był dyrygentem kilku chórów, a Neal śpiewał w trzech z nich. Wykonywali tam utwory w różnorodnych stylach muzycznych, m.in. jazz czy muzyka popularna, ale także klasyczne pieśni, a także chrześcijańskie spirituals. Rodzice Neala, pomimo przeszłości w kościele i korzeni chrześcijańskich, byli ateistami i agnostykami. W jego domu rozmawiało się zatem głównie o muzyce i polityce. Neal zaczął grać na gitarze w wieku dziewięciu lat, a w wieku dwunastu pisał już własne utwory i grał pierwsze koncerty. Jednocześnie w tym samym wieku regularnie palił marihuanę i pił alkohol. Większość dzieciństwa spędzał grając głównie rock i punk razem ze szkolnymi kolegami oraz swoimi braćmi. Większe kroki w karierze zaczął podejmować w latach osiemdziesiątych, występując z kapelą w barach i klubach z coverami znanych utworów rockowych. Jak sam pisze w swojej biografii pt. „Testimony”, te lata określił jako ,,nędzne”, spędzane głównie imprezując i grając pomniejsze koncerty w barach. W pewnym momencie życia stał się bardzo wyalienowany i samotny. Wraz z początkiem lat dziewięćdziesiątych Neal zaczął interesować się rockową muzyką progresywną i komponować pierwsze utwory w tym gatunku. To właśnie w 1992 roku razem z bratem Alanem założył zespół Spock’s Beard, który przyniósł mu w nadchodzących latach największą rozpoznawalność i karierę.

We wrześniu 1995 roku Neal poślubił Cherie, przyjaciółkę, którą poznał parę lat wcześniej. To właśnie z nią i z jej synem Chadem przyszedł na nabożeństwo wielkanocne po długiej przerwie od wizyt w jakimkolwiek kościele. Pomimo całkowitego braku zainteresowania wiarą w tamtym momencie bardzo zaintrygowały go pieśni śpiewane w trakcie nabożeństwa. Neal wspominał, że był zdumiony jak „autentycznie i czysto” one brzmiały. Zaintrygował go również fakt, iż w skład zespołu wchodziły zarówno osoby bardzo młode jak i seniorzy. Jest niemal pewne, iż w tamtym momencie nie rozumiał jeszcze istoty i celu wykonywania muzyki chrześcijańskiej, zwłaszcza podczas posługi kościelnej. Jednak w najbliższych miesiącach Neal coraz częściej uczęszczał na nabożeństwa niedzielne, jednocześnie poznając członków wspólnoty kościelnej. Jak sam to opisuje w swojej biografii – „czuł, że coś zaczyna się zmieniać w jego wnętrzu”. W trakcie śpiewania pieśni podczas nabożeństw zaczął odczuwać „bardzo dziwne, niemożliwe do opisania” uczucie. Czasami były to pewnego rodzaju nerwowość lub „motyle w brzuchu”, tak jakby doświadczał tremy przed wyjściem na scenę. Nie umiał tego zrozumieć, w jaki sposób pozornie zwykłe pieśni i śpiewane hymny mogą wywoływać w nim tak dużo emocji oraz tak przedziwną reakcję jego organizmu. Razem z żoną przychodzili już regularnie do kościoła, zaczął też czytać Biblię. Przełom w życiu Neala nastąpił, gdy jego nowonarodzona córeczka Jayda poważnie zachorowała. Razem z żoną przeżyli bardzo trudny czas, jednak wspierani przez wspólnotę kościelną oraz nieustannie modląc się do Boga o pomoc, doczekali się jej całkowitego i nagłego uzdrowienia z choroby. W swojej biografii opisuje, że przyjął to wydarzenie jako prawdziwy cud od Boga. Od tego momentu Neal w pełni uwierzył, że Bóg istnieje i zdecydował się poświęcić Mu swoje życie. W jego głowie jednak pojawiły się dylematy na temat obecnej ścieżki kariery związanej z grupą Spock’s Beard oraz nowo założonym zespołem Transatlantic, którą mimo wszystko bardzo bał się porzucić. Chciał bowiem czynić to, co Bóg od niego oczekuje, nie wiedząc, czy jego obecna ścieżka jest zgodna z wiarą, którą przyjął.

Przez pewien czas Neal pozostał w obu zespołach, lecz jego podejście do komponowanych utworów zmieniło się. Treści tekstów do nowych albumów zaczął kierować na Boga i Jezusa Chrystusa, manifestując tym samym swoją wiarę. Widać to między innymi na płycie Spock’s Beard pt. „V”, gdzie pisał teksty, myśląc o swoim nawróceniu i o samym Stwórcy. Podobnie angażował się też w utwory zespołu Transatlantic (m.in. w albumie „SMPTe”). W jego wnętrzu jednak ciągle istniała potrzeba tworzenia wyłącznie dla Boga i pisania tylko o Nim, bez żadnych ograniczeń. W nowych tekstach nie mógł bowiem zawrzeć bezpośrednio słów „Bóg”, czy „Jezus”, gdyż kłóciłoby się to z konceptem zespołu, którego inni członkowie nie byli zresztą chrześcijanami. Zaczął zatem komponować nowe pieśni, które za jakiś czas miały trafić na jego solowy album. Wreszcie, w 2002 w roku Neal zdecydował o opuszczeniu Spock’s Beard, zespołu, którego był liderem i założycielem. Jak sam to ujął w swojej biografii: „odczułem, że Bóg chce abym robił coś innego”, co też oznajmił przyjaciołom z zespołu. Był to trudny moment w jego życiu, zwłaszcza, że grupa dopiero co wypuściła album „Snow”, będący ich największym komercyjnym sukcesem do tej pory. Pomimo perspektywy rozwoju kariery oraz olbrzymiego wsparcia od członków grupy, a nawet propozycji zorganizowania „sekcji biblijnej i gospelowej” podczas koncertów, odszedł, skupiając się na karierze solowej skierowanej wyłącznie na chwaleniu Boga. Z zespołu Transatlantic zdecydował się odejść w 2003 roku.

Początkowo, nieszczególnie wiedział w jaki sposób odnaleźć się na nowej ścieżce kariery. Z czasem nabrał jednak odwagi i determinacji do wydania w 2003 roku chrześcijańskiego albumu koncepcyjnego p.t. „Testimony”, którego treści skupione były wyłącznie na nawróceniu oraz chwaleniu Stwórcy. Album nadal wpasowywał się w zamiłowanie artysty do muzyki progresywnej, a w procesie jego tworzenia pomogło wielu przyjaciół Neala. Album zebrał pozytywne oceny, jednak dla Neala bardzo istotny okazał się być odbiór wśród jego fanów. Wiele osób niebędących chrześcijanami przesyłało mu opinie i świadectwa o tym jak poruszeni byli jego nowym dziełem, a wręcz „wybuchali płaczem” słuchając utworów na płycie i nie wiedząc z jakiego powodu to się dzieje. Neal doświadczył podobnych emocji lata wcześniej, wsłuchując się w pieśni chrześcijańskie w kościele, teraz był już spełniony i szczęśliwy kierunkiem, który obrał. W swojej biografii o swojej nowej ścieżce kariery napisał natomiast, że jest to „najwspanialsze wezwanie jakie ktokolwiek mógłby otrzymać”.

Od samego początku kariery, Bóg miał duży wpływ na twórczość Neala. W swojej biografii artysta pisze, że jeszcze przed nawróceniem w procesie komponowania nowych utworów „czuł obecność obok niego”, a słowa do pisanych tekstów przychodziły same, tak jakby jego ręce były kierowane przez kogoś innego. W innych momentach, jak sam opisuje, słyszał w głowie melodie całych piosenek, które potem posłużyły mu do komponowania nowych albumów. Zaczynał więc wierzyć, że ta siła twórcza nie pochodzi od niego samego, lecz ktoś mu autentycznie pomaga. Po wielu latach zrozumiał, że tak właśnie było, jednocześnie przeżył prawdziwą transformację poprzez nawrócenie się na wiarę w Chrystusa i pomimo iż miał przed sobą perspektywę kariery i komercyjnego sukcesu zdecydował się nagrywać muzykę chrześcijańską, skierowaną na Boga, co zaowocowało do dziś wieloma kolejnymi albumami solowymi.

Neal Morse swoją karierę podsumował w ten sposób: „Spędziłem całe życie pogrążony w samolubstwie, użalaniu się nad sobą i zwątpieniu. Sądziłem, że znalazłem pragnienia mojego serca, gdy zasmakowałem sukcesu, ale to spotkanie z Jedynym sprawiło, że moje życie odmieniło się i zostało wypełnione w każdym aspekcie”

Inni muzycy:
• Phill Driscoll (ur. 1947 r. w Seattle, USA) – światowej sławy trębacz, grał i komponował m.in. z Joe Cockerem. Od Świąt Bożego Narodzenia 1977 r. zaczął uczęszczać do kościoła, gdzie doznał przemiany duchowej, rzucił nałóg narkotykowy i zaczął komponować muzykę chrześcijańską oraz gospel. W 1984r. wygrał nagrodę Grammy w kategorii „Najlepszy utwór gospel”.

• Dave Mustaine (ur. 1961 r. w La Mesa, USA) – wokalista, gitarzysta i lider zespołu metalowego Megadeth. Po pobycie na odwyku alkoholowym, nawrócił się, jednocześnie zrezygnował z publicznego grania wielu znanych i lubianych przez fanów utworów Megadeth, których teksty nawiązywały m.in. do okultyzmu. Do dziś otwarcie mówi o swojej wierze oraz relacji z Bogiem m.in. w wywiadach. Podobne nawrócenie na wiarę w Boga przeżył również basista zespołu David Ellefson.

• Keith Green (ur. 1953 w Nowym Jorku, USA; zm. 1982 r. w Lindale) – jako dziecko miał wielkie ambicje na zostanie gwiazdą muzyki popularnej, jednak w wieku nastoletnim zaczął eksperymentować z narkotykami i interesować się religią wschodu. Jego życie odmieniło się, gdy poznał swoją przyszłą żonę Melody, z którą zaczęli razem zgłębiać nauki chrześcijaństwa, jednocześnie odrzucając na zawsze używki. Rozpoczął karierę, komponując i wykonując utwory o tematyce chrześcijańskiej, co przyniosło mu dużą rozpoznawalność. Do dziś uznawany jest za legendę współczesnej muzyki chrześcijańskiej, skupiając swe teksty przede wszystkim na Bogu i Ewangelii. Zginął w katastrofie samolotu w 1982 roku.

• M.C. Hammer (a właściwie Stanley Burrell, ur. 1962 r. w Oakland, USA) – amerykański raper, zdobywca trzech nagród Grammy, znany przede wszystkim z hitu „U Can’t Touch This” z 1990 roku. Od 1984 roku zaczął uczęszczać na spotkania biblijne, jednak radykalne nawrócenie przeżył kilka lat później, doświadczając choroby swojej żony i ocierając się o bankructwo. Rozpoczął działalność jako ewangelista chrześcijański, nie kończąc jednocześnie kariery muzycznej. Zaczął jednak w nowych albumach nawiązywać do swojego nawrócenia. W 1998 roku wydał album ,,Family Affairs”, którego teksty i przekaz były nakierowane na Boga i Ewangelię o Jezusie Chrystusie.

• Gloria Gaynor (ur. 1943 r. w New Jersey, USA) – amerykańska piosenkarka, znana przede wszystkim z hitu „I Will Survive” z 1978 roku. Po sukcesie utworu popadła w uzależnienie narkotykowe i alkoholowe, jednak w 1982 roku zainspirowana chrześcijańskimi pieśniami swojej młodości, nawróciła się na wiarę w Chrystusa, w której trwa do dziś, wolna od nałogów. Zaczęła komponować i wydawać muzykę gospel, wydając m.in. w 2013 roku album pt. „I Will Survive”, a następnie w 2019 roku „Testimony”, za który w 2020 roku zdobyła nagrodę Grammy. Oba albumy poruszają tematy wiary i relacji z Bogiem.
_________
bibliografia:
https://en.wikipedia.org
N. Morse, P. Braoudakis, Testimony, 2011.
B. Alfonso, Keith Green Biography
K. Winters, Phil Driscoll Biography
T. Kluck, From Megadeth to Life, https://www.thegospelcoalition.org/article/from-megadeth-to-life/
M. Parker, Dave Mustaine: „Black magic ruined my life!"

Spis treści:
Wstęp
Rozdział I: Istota muzyki chrześcijańskiej i jej korzenie
1.1 Uwielbienie Boga przez muzykę
1.2 Muzyka w kulturze żydowskiej
1.3 Przykłady integralności kultury żydowskiej z muzyką
Rozdział II: Wybrane gatunki i charakterystyka współczesnej muzyki chrześcijańskiej
2.1 Korzenie i początki współczesnej muzyki chrześcijańskiej
2.2 Camp Meetings
2.3 Spirituals
2.4 Analiza pieśni spirituals „Go down, Moses”
2.4 „ Biały” Gospel
2.5 „Czarny” gospel
2.6 Współczesna muzyka worship

Rozdział III: Twórczość i doświadczenia wybranych artystów
3.1 Brian Philip „Head” Welch
3.2 Neal Morse
3.3 Bob Dylan
3.4 Johnny Cash
3.5 Przykłady innych artystów
3.6 Moje własne doświadczenia
Rozdział IV: Wywiad z polskim muzykiem – Piotrem Płechą
Zakończenie
Dyskografia
Bibliografia