W wersecie 1 Mateusz celowo umieszcza Dawida przed Abrahamem, zarzucając
porządek chronologiczny pozostałej części genealogii. Dlaczego stawia Dawida na
pierwszym miejscu? Aby podkreślić Jego postać. Wyeksponowanie Dawida w wersecie
l stanowi w istocie klucz do całej księgi. Mateusz podkreśla, że Jezus jest
królem Żydów, obiecanym potomkiem Dawida. Pamiętając o tym, możemy przejść do
wersetu 6 i przypisać Dawidowi „podwójną cząstkę”. Innymi słowy, licząc Dawida
podwójnie, listy przyjmują postać 14/14/14. Jeszcze bardziej uderzające jest to,
że litery składające się w języku hebrajskim na imię „Dawid” mają wartość
numeryczną równą 14. Choć nam taki rodzaj „numerycznej interpretacji” (gematria)
zdaje się obcy, była to często stosowana rabinistyczna metoda interpretacji. W
języku hebrajskim litery alfabetu służą również zapisowi liczb. Dzieci mogły
uczyć się arytmetyki na literach własnego imienia, dzięki niemu owa
„numerologia” była bardziej powszechna i rozpoznawalna. Mateusz, podobnie jak
Łukasz i Jan, rozpoczyna swoją księgę w stylu doskonale dostosowanym do
oczekiwań swych czytelników.
Inną uderzającą cechą genealogii Mateusza jest włączenie do niej kobiet.
Genealogie bardzo rzadko zawierały imiona kobiet, choć nie było to zupełnie
niespotykane (np. 1 Krn 1,32; 2,l7-21.24.26). Jednak uwzględniano jedynie te
kobiety, które można było stawiać za przykład. Kobiety wymienione w genealogii
przedstawionej w Ewangelii Mateusza wywołałyby raczej skandal. Tamar dopuściła
się prostytucji i kazirodztwa (1 M 38,6-30). Rahab była prostytutką z
pogańskiego Jerycha (Joz 2,1.3; 6,17.23.25; Hbr 11,31)7. Rut była Moabitką.
Batszeba popełniła cudzołóstwo (2 Sm 12,24), a ponieważ jej mąż był
Chetyjczykiem, być może również pochodziła spoza Izraela. Historia każdej z tych
kobiet podkreśla wiarę pogan w zestawieniu z ich żydowskimi odpowiednikami:
Tamar wobec Judy, Rahab wobec Izraelitów, Rut wobec pokolenia epoki sędziów, żona Uriasza wobec Dawida.
Dla tych kobiet nie powinno być miejsca w rodowodzie Mesjasza! Mimo to znalazły
się tam, przypominając nam, niczym neon, o Bożej łasce. Kiedy Maria była
oskarżana, że poczęła w wyniku gwałtu (lub gorzej) i spotkała się z
ostracyzmem ze strony bliskich i przyjaciół, każda z tych kobiet mogłaby stanąć
obok niej i powiedzieć: „Kochanie, wiem jak się czujesz”.
***
Jedynie Łukasz dodaje przenikliwą obserwację (5,39), że ludzie z reguły wolą stare od nowego. Jezus cytuje to przysłowie, ale to nie znaczy, że się z nim zgadza. To prawda, że stare wino jest lepsze. Tu jednak kończy się zasięg tej metafory. W przypadku Królestwa nowe (ewangelia) jest lepsze od starego (Prawa). Mimo to wspomniana zasada nadal się sprawdza: Ludzie wolą to, co znane. Przywykają do starych dróg i nadal chcą nimi podążać. Taka jest natura rytuałów.
Nie chodzi jedynie o upływ czasu, bo współcześnie i ewangelia jest dość wiekowym przesłaniem. Ludzie nadal czują się wygodniej pod Prawem niż pod łaską. Mimo iż Prawo potępia nas wszystkich, przynajmniej mówi nam czarno na białym, czego się od nas oczekuje. Jezus natomiast wzywa nas, abyśmy podążali za nim bez pewności, dokąd nas to zaprowadzi. Kto wie, kiedy Jezus poprowadzi nas do ludzi podobnych do Mateusza i jego przyjaciół grzeszników! Postanowienia Prawa mogą być mroczne, ale te ścieżki są już wydeptane; ewangelia, choć niesie wolność, przeraża swymi nieskończonymi oczekiwaniami.
***
Wydaje się, że Jezus opuścił Kafarnaum po uzdrowieniu córki Jaira i udał się prosto do Nazaretu. Od tej chwili Kafarnaum przestaje być bazą działalności Jezusa. Powraca do ,,domu” z całym zastępem uczniów jako prominentny rabin. I nie poszedł tam jednie po to, by odwiedzić bliskich. Większość z nich i tak zapewne przeniosła się do Kafarnaum (J 2,12). Jezus przybywa jako wizytujący rabin, a nie lokalny bohater.
Zgromadzeni w synagodze, choć byli zachwyceni naukami Jezusa, zakłopotani jego mądrością i zadziwieni jego cudowną mocą, odrzucili go. Dlaczego? Nie dlatego, że to, co mówił, nie miało sensu, albo że nie potrafił potwierdzić swoich nauk właściwymi dowodami, lecz dlatego, że znali go zbyt dobrze. Wielu z nich posiadało wykonane przez niego meble lub mieszkało w domach wykonanych przez Jezusa i/lub jego ojca. Znali jego rodziców i może nawet pomagali w opiece nad małym Jezusem i jego rodzeństwem (czterema braćmi i co najmniej dwiema siostrami).
Z pewnością ten „chłopak z sąsiedztwa” nie może uważać się za Mesjasza.
Prowincjonalna duma to dziwna rzecz. Ludzie są dumni, kiedy ich dzieci wyjeżdżają i osiągają sukces. Lecz gdy wracają do domu, starają się przypomnieć im, kto zmieniał im pieluchy. To tak, jakby mówili: „Oczywiście, że odniosłeś sukces, przecież jesteś jednym z nas. Ale nie wpadaj w pychę, bo jest tu wielu, którzy są wciąż lepsi od ciebie!”.
***
Jedynie Łukasz dodaje przenikliwą obserwację (5,39), że ludzie z reguły wolą stare od nowego. Jezus cytuje to przysłowie, ale to nie znaczy, że się z nim zgadza. To prawda, że stare wino jest lepsze. Tu jednak kończy się zasięg tej metafory. W przypadku Królestwa nowe (ewangelia) jest lepsze od starego (Prawa). Mimo to wspomniana zasada nadal się sprawdza: Ludzie wolą to, co znane. Przywykają do starych dróg i nadal chcą nimi podążać. Taka jest natura rytuałów.
Nie chodzi jedynie o upływ czasu, bo współcześnie i ewangelia jest dość wiekowym przesłaniem. Ludzie nadal czują się wygodniej pod Prawem niż pod łaską. Mimo iż Prawo potępia nas wszystkich, przynajmniej mówi nam czarno na białym, czego się od nas oczekuje. Jezus natomiast wzywa nas, abyśmy podążali za nim bez pewności, dokąd nas to zaprowadzi. Kto wie, kiedy Jezus poprowadzi nas do ludzi podobnych do Mateusza i jego przyjaciół grzeszników! Postanowienia Prawa mogą być mroczne, ale te ścieżki są już wydeptane; ewangelia, choć niesie wolność, przeraża swymi nieskończonymi oczekiwaniami.
***
Wydaje się, że Jezus opuścił Kafarnaum po uzdrowieniu córki Jaira i udał się prosto do Nazaretu. Od tej chwili Kafarnaum przestaje być bazą działalności Jezusa. Powraca do ,,domu” z całym zastępem uczniów jako prominentny rabin. I nie poszedł tam jednie po to, by odwiedzić bliskich. Większość z nich i tak zapewne przeniosła się do Kafarnaum (J 2,12). Jezus przybywa jako wizytujący rabin, a nie lokalny bohater.
Zgromadzeni w synagodze, choć byli zachwyceni naukami Jezusa, zakłopotani jego mądrością i zadziwieni jego cudowną mocą, odrzucili go. Dlaczego? Nie dlatego, że to, co mówił, nie miało sensu, albo że nie potrafił potwierdzić swoich nauk właściwymi dowodami, lecz dlatego, że znali go zbyt dobrze. Wielu z nich posiadało wykonane przez niego meble lub mieszkało w domach wykonanych przez Jezusa i/lub jego ojca. Znali jego rodziców i może nawet pomagali w opiece nad małym Jezusem i jego rodzeństwem (czterema braćmi i co najmniej dwiema siostrami).
Z pewnością ten „chłopak z sąsiedztwa” nie może uważać się za Mesjasza.
Prowincjonalna duma to dziwna rzecz. Ludzie są dumni, kiedy ich dzieci wyjeżdżają i osiągają sukces. Lecz gdy wracają do domu, starają się przypomnieć im, kto zmieniał im pieluchy. To tak, jakby mówili: „Oczywiście, że odniosłeś sukces, przecież jesteś jednym z nas. Ale nie wpadaj w pychę, bo jest tu wielu, którzy są wciąż lepsi od ciebie!”.
Mark E. Moore - ŻYCIE JEZUSA CHRYSTUSA. Chronologiczna historia na
podstawie Ewangelii tom 1/2
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz